بایــد کـه گــذر کـرد دلا ، از همـه دنیــا بیـدار شــو ! برخیـــز زِ سنگینـی رویــا یاری که به صـد غمزه شـدی ، باز اسیـرش بهـــر دگـــران ، دام بیـانداختـــه گـویـــا هـربـار کنی توبــه ، کـه شـد دفعـه آخــر عبـــرت نگرفتـــی از این قصـــه تو آیــا؟ گردید چو هفت مملکت عشق ندیدخواجه شیراز . جز درد و غم هجــر ، ولـی باز تو جویــا! با کاســه آبی چـو تـوان رفع عطــش کـرد راضی شو به این کاسه ، مخور حسـرت دریا مـرداب مشـو ، تا کــه بمـانی و بِگَنـــدی رودی روان بـاش ، زِ هـر صخـره شـو پویـا بخت سیـه و قفـل فلک ، گشتـه چو قسـمت با همـت مردانه ، قدم زن ، برسی تا به ثریا یاری که وصـالــش ، به جــز درد نبـاشــد همصحبتــی اش نیسـت ، به جز مـوج بلایـا بگذشـت ز عمـرت سـی و انـدی ، نگرفتـی یـک درس سهنـــدا ، تــو ز
تکـرار قضـایـا.الا